Çocuklarınız sizin tapulu malınız değil!

Çocuklarınız sizin köleniz de değil!

Sizler çocuklarınıza sağlıklı bir yaşam tasarlamak ve topluma faydalı iyi bir vatandaş olmaları konusunda yol göstermek için görevlendirilen rehberlersiniz…

Minik Bonsai ağaçlarını bilir misiniz?

Muntazam aralıklarla budanırlar ve gökyüzü ile bir türlü buluşamazlar.

Kocaman ağaç olmalarına izin verilmeyerek, minik bir saksıya mahkûm edilirler!

Engellenmek ve sınırlanmak sadece ağaçlar için geçerli değil…

Büyüklerin küçükleri itaat etmekle sınırlandırdığı gibi…

Kökleri budanarak büyüyen çocuklarımız vardır. Bugünün popüler kültüründe olduğu gibi hızlı tüketilen duygular, geri dönüşüm kutusuna gönderilir.

Çocukları üzerinde “tahakküm kurma” mücadelesinde olduklarını ebeveynlere bir türlü anlatamazsınız!

Çocuklarına nasıl zarar verdiklerini ve nasıl toksik bir aileye dönüştüklerini söyleyemezsiniz… Farkında da değillerdir çünkü… Onlar doğru davrandıklarına inanırlar…

Onlar her zaman evlatları için en doğrusunu yapmıştır/yapmaktadır.

Oysa hep çocuklarının iyiliğini düşünmüşlerdir. Sonuç her ne olursa olsun!

Köklerini daha uzağa atmasına izin vermezler. Kökleri uzaklara giderse, dalları yukarılara doğru büyürse kontrol edemezler.

Oysaki onlar bu dünyaya çocuklarına bekçilik yapmaya gelmişlerdir…

Minik Bonsai ağacı gibi hep yanında duracağı istediği kadar su vereceği kendi kontrolünde istediği kadar büyüyeceği ağacı olsun ister! Varsın o kadar olsun!

Khalil Gibran’ın şiiri aklıma gelir hep!

Çocuklar sizin çocuklarınız değil,
Onlar kendi yolunu izleyen Hayatın oğulları ve kızları.
Sizin aracılığınızla geldiler ama sizden gelmediler
Ve sizinle birlikte olsalar da, sizin değiller.
Onlara sevginizi verebilirsiniz, düşüncelerinizi değil.
Çünkü onların da kendi düşünceleri vardır.
Bedenlerini tutabilirsiniz, ruhlarını değil.
Çünkü ruhlar yarındadır.
Siz ise yarını düşlerinizde bile göremezsiniz.
Siz onlar gibi olmaya çalışabilirsiniz ama sakın onları
Kendiniz gibi olmaya zorlamayın.
Çünkü hayat geriye dönmez,
Dünle de bir alışverişi yoktur.
Siz yaysınız, çocuklarınız ise,
Sizden çok ilerilere atılmış oklar.
Okçu, sonsuzluk yolundaki hedefi görür.
Ve o yüce gücü ile yayı eğerek,
Okun uzaklara uçmasını sağlar.
Okçunun önünde kıvançla eğilin.
Çünkü okçu, uzaklara giden oku sevdiği kadar,
Başını dimdik tutarak kalan yayı da sever” derken, okla, yayın ilişkisini anlatırken sevgiyle, saygıyla ebeveyn – çocuk ilişkisine dokunur…

Çocuklarınız sizin tapulu malınız değil!

Saygı duyun onların yaşam alanlarına, kendinize duyduğunuz kadar!

Rehber olun, ayak izi olun…

Egolarınıza teslim etmeyin minik bedenleri. Sevginiz ve anlayışınızla sulayın çocuklarınızı.

Çocuklarınızla ilişkilerinizi bir güç mücadelesine getirmeden, benimseyin ve kabullenin tercihlerini.

Çocuk sadece ihtiyaçlarının karşılanmasından ibaret değildir. Bir birey olarak çocuğunuzun kişisel sınırlarını koruyarak uzak durun.

Kısaca “Hak ihlali” yapmayın!