Düşünüyorum öyleyse insanım!

• Ne düşünüyorsun Descartes?
• Hiç…
• Öyleyse neden düşünmüyorsun?
• Zindanlarda çürümemek için..!
• Düşünmek eylemi ızdırap verir mi insana?

Bazen bu ızdırap “düşünen insanı” başkalarının gözünde deli-dahi sarkacında sallandırır!

Bazen insanı boğar, öldürür… Cemil Meriç’in “ya inanacaksın ya intihar edeceksin başka yolu yok” dediği sınırlarında gezdirir.

Bazen de yalnızlaştırır…

Akıl işkence aletine dönüştüğünde çaresiz ve iki büklüm eder düşüneni…

Gustave Janouch, Franz Kafka’ya şöyle der:

• “Gerçekten de” o kadar yalnız mısın?

Kafka başıyla tasdik eder.

• Kaspar Hauser kadar mı?

     Kafka güler:

• Onunkinden de beter… Ben Franz Kafka kadar yalnızım.

Kendisi kadar yalnız…

Yaşam heyulası düşünen insanlar için bir ayrıntıdır. Düşünen insanlar diğer düşünenleri de ciddiye alır. Aradan asırlar geçse bile. Sövgünün dayanılmaz hafifliğine kaptırmazlar kendilerini.

Hasılı düşünen insanlar için “düşünmek” ciddiyettir.

Cemil Meriç “her devirde bir kaç düşünür, gerisi düşünenleri düşünür” derdi…

Keşke düşünceyi ciddiye alsak ve düşünenleri düşünmeyi bari becerebilsek…

Biz ne yaptık düşüneni prangaladık…

Düşünceye düşman olduk!

Zihin tembelliğinden doğan nefretler yarattık…

Otorite ve akıl arasında sürekli savaştık!

Bir kimsenin istediğinin düşünmesinin (düşüncesini açığa vurmadığı sürece) asla önlenemeyeceğini kabullenemedik.

İnsanın kafasının işleyişine sınır çizmeye kalktık…

Düşünme özgürlüğünün bir anlam taşıyabilmesi için, onun düşündüğünü söyleme özgürlüğüyle birlikte olması gerektiğine saygı göstermedik…

Düşünme eylemi korku duygusuyla karıştırılınca tutucu görüş batıl inançlarla güçlendi.

Oysaki düşünmek, insanı hayvandan ayıran en önemli özelliktir.

Düşünceyi kısıtlamak, düşünmeye kural koymaya çalışmak, cezaevlerinin düşünce suçlularıyla doldurmak…

Düşünmek, suçların en insanisidir.

Düşünce suçunu; Bir ideolojiyi ya da herhangi bir düşünceyi savunup yaymanın bir tarafa zarar vererek, başkalarına aşılamaya çalışmanın suç sayılmasıdır.

“Babam küçükken düşünmeden konuşma” diye beni ikaz ederdi…

O zaman kime göre, neye göre düşünüp konuşmalıydım?

Babama göre mi, bana göre mi?

Kimine göre benim düşüncelerim “düşünmeden konuşmaktır!”

Kimisi için de “boş düşünmektir!”

Sonuç olarak ben düşün insanımdır.

Bugünlerde nedense uzun uzun düşünme ihtiyacını daha fazla duyuyorum!

“Nerelerden nerelere gelmişiz, nereye gidiyoruz acaba” diye düşünmeden edemiyorum…

Bir düşünüp, bin düşüncelere dalıyorum.

Kimi “fazla düşünme/derinleşme ceza yersin(!) aman ha” diye ikaz ediyor.

İnsan, insan olmaya düşünmekle başlamıştır. Düşünmek insan için bir zorunluluktur. İnsan olabilmek için düşünmeyi bilmek, düşünebilmek gerekir. Bunun için de insan denilince düşünce, düşünce denilince insan akla gelir.

Düşünmek, insan çabasını belli bir amaca ya da sonuca yöneltir.

Düşünmek, İnsanı kötü alışkanlıkların tutsağı olmaktan kurtarır. İnsana, yeterince bilgi toplamadan yanlış ve yanlı kararlar verme yerine düzenli ve sistemli biçimde toplanmış bilgiler yardımıyla yön vermesini sağlar.

Düşünmek, insanın karşılaştığı güçlükleri ya da problemleri önceden kestirmesine yardımcı olarak, onları karşılamada, onlara karşı hazırlıklı olmada en önemli rolü oynar. En basit işten en karmaşığa kadar, ileri görüşlülük ve doğru davranış ancak geliştirilmiş bir düşünme gücünden kaynaklanır.

Düşünmek, kavramlarının oluşmasında ve gelişmesinde, her gelişen kavramın birey için anlam kazanmasında da rol oynar. Her alandaki düşünme, ilerleme ve gelişmenin kavramların zenginliği ve sağlamlığı oranında geliştiği bir gerçektir.

Düşünmek hem bireylerin, hem toplumların güvenilir ve sürekli bir yaşayış biçimine kavuşmaları için gerekli ortamın hazırlanması ve bu ortamın sürekliliğinin sağlanmasında en önemli rol oynar.

Haydi, Türkiye hep beraber “Düşünme Zamanı!”