Babam Ve …

   Çağan Irmak’ın “Babam ve Oğlum” filmini birçoklarınız izlemiş ve duygulanmışsınızdır. Benim de gözyaşı döktüğüm birkaç filmden biridir bu film. Baba sevgisinin varlığını fark edememiş bir adamın babası ile evladı arasında köprü kurma mücadelesinin nefis bir anlatımıdır. Hikayeyi duygusal kılan küçük Deniz’in dedesine yakınlaşma çabası ile Deniz’in babası Sadık’ın ölüme doğru adım adım gidişidir. İzleyici yoğun duygular içinde beyazperdeye kitlenirken kimileri de belki kendini buldu bu hikayede.

   Ben de kendimden bir şeyler bulmuştum bu filmde. Her ne kadar Sadık’ın babası Hüseyin’le olan ilişkisi gibi dramatik bir hikayemiz olmasa da maalesef  ben de Sadık’ın babasının sevgisinin varlığını kavrayamaması gibi “babamın bana olan sevgisini” geç anladım.

   Özellikle ergenliğe geçişte birçokları gibi ben de sorunlar yaşamıştım babamla. Öyle anlar oldu ki “babam beni hiç sevmiyor” düşüncesi aramızdaki ilişkiyi net şekilde ortaya koyuyordu. Ama zamanla büyümeye ve olgunlaşmaya başlayınca beni ve geleceğimi korumak adına bazı yaptırımlar uyguladığını ve aslında beni sevdiğini kavrayabildim. Babam klasik bir Türk babası olmasa da O da bu toprakların hamuruyla yoğrulduğu için sevgisini açıkça gösterememişti belki ama sanırım ben de anlamamakta ısrarcı davranmıştım.

   Her iki taraf için de kötü geçen dönemden sonraki süreç tam anlamıyla mükemmeldi. O sadece iyi bir baba olmakla kalmadı bana iyi bir arkadaş oldu. Birçok arkadaşımla paylaşamadıklarımı babamla paylaştım. Güzel sohbetlerin ortağı, keyifli vakitlerin yoldaşı oldu babam. Ama gördüm ki sadece O bana güzel anlar yaşatmıyordu, ben de O’na keyif veriyordum. Mutluluğunu gözlerinden okuyordum canım babamın, hele o kafasını hafifçe omzunun üstüne eğip o çok yakışan gülümsemesi yok muydu?  

   Babamın verdiği emeklerin karşılığı olamasa da birlikte en güzel ve keyifli şekilde vakit geçiriyorduk. Hayallerimize, gelecek planlarımıza Onu ve annemi de ortak ediyorduk. Hayat ne kadar da güzeldi. Ta ki geçen sene Bayram’ı beklerken annemden gelen o telefona kadar. O telefondan sonra yola çıkıp babama kavuştuğumda maalesef ruhu aramızdan ayrılmıştı bile.

   Canım çok yandı hem de tarif edilemez bir acıyla, çöktüm kaldım öylece. Sözün bittiği yerdeyiz denir ya belki de sonsuza kadar konuşulacak    yerdeydik ama ne söylesek karşılığı olamazdı yaşananların. Ayaklarım gitmez bacaklarım bedenimi taşımaz oldu, çok yalnız ve öksüz hissettim kendimi, 42 yaşında minnacık bir öksüz.

   Birden büyüdüğümü hissettim içimde kocaman bir acıyla. Belki birçoğumuzun sabırsızlıkla beklediği “büyümek” çok acı gelmişti bana. Değerli dostum Erol Bahadır vardı yanımda ilk kez büyüdüğümü itiraf ettiğimde. Erol beni çok iyi anlıyordu çünkü O da rahmetli İsmail amcayı birkaç sene önce kaybettiğinde büyüyüvermişti birden. Erol’un babasızlığı tarifi ise her şeyi özetliyordu; “sanki omuzlarımızdan tutuluyormuşuz da birden o eller bizi bırakıvermiş gibi, öylece yığılıyorsun olduğun yere…”.

   Babammmm, arkadaşım, ağabeyim, çok şeyim… Babam ve ben adeta Nazım Hikmet’in baba şiirinde vücut bulmuşuz. Yalnız senin elini öpmek için başım eğilir, babam…

   BABA

Baba !
Her yılbaşında 
Sana söyleyecek bir tek 
Sözüm var ! 
‘ Seni ne kadar çok seversem’ 
O kadar 
Çok olsun ömrümden geçen yıllar…’ 

Baba ! 
Babam, ağabeyim, kardeşim, arkadaşım 
Ne zulüm, ne ölüm, ne korku 
Başımı eğmez ! 
Yalnız senin elini öpmek için 
Eğilir başım 
Babam, ağabeyim, kardeşim 
Arkadaşım ….

                                     Nazım HİKMET RAN