Başlayan Her Şey Biter!

    Başlamış olan ne varsa, bitmeye yüz tutmuştur aslında!

   Bu yüzden henüz başlamamış olan, yarım da kalmayacak olandır. Daha az acıtacaktır, daha az sızlatacaktır.

   Armutlu'da bir oda, bir salon evimin dış kapısı gri bir hayata açılırdı... Her sabah umutla uyanır, kapıdan çıktığımda iliklerime kadar karamsarlığa kapılırdım.

   O sokak, üstüne sinmiş fakirliği, aşkı, merhameti, kültürü ve memleketi göğüs kafesinde barındırırdı her daim... Yetim çocukların başlarını göğsüne yaslardı. Bu yüzden çökük ve yitikti asfaltı!

   "Buralarda ölüm çok farklı algılanıyor. Buralarda insanlar ölüme bir son gibi bakmıyorlar. Buralarda hiçbir şey kesintiye uğramıyor. Hayat, ölüm ve çocukluk, her şey kesintisiz bir biçimde, aynı büyülü nehre akıyor. Her şey bir çember çiziyor sanki. Ölenler, yeniden doğuyor… Yeniden doğanlar, ölmeye başlıyor… Hayat ölüme, ölüm hayata karışıyor…"

   Diyen adamı da o sokakta tanıdım. Çokça oturup kahvehanede demsiz, tatsız, acı çay içmiştik... Çok şey öğrendim o adamdan, çok şey götürdü o sokak benden!

   Gözümün önünde 35 kilo kalıp, can veren Zeynep'i mi anlatayım, yoksa Zişan'ın kundurası delinmiş, yüreği paramça edilmiş, cebinde beş kuruşu olmayan yaşama küstürülmüş babasını mı?

   Yoksa, oğlu hapishanede öldürülmüş olan ama o buna asla inanmayan ve evinde sürekli oğlunun eşyalarını yıkayıp, onun sevdiği yemekleri yaparak, "günün birinde gelirse aç kalmasın" diyen Zehra Anne'nin bir hayali beklemesini mi?

   "Kendiniz ve başkası hakkında endişelenmeniz için bir şekilde acıyı yaşamış olmanız, acı çekmenin ne olduğunu bilmeniz gerekir. Böylelikle incindiğinizde, incinmenin ne olduğunu anlarsınız. Çünkü acının ne olduğunu anlamazsanız, acının olmadığı bir hayatı da anlamaz ve öyle bir hayat için şükredemezsiniz" diyor Polonyalı Yönetmen Kieslowski.

   Ben onların acılarını, acım eylediğim günden beri yaşama daha bir hoyrat, ölüme daha bir tutsak bakıyorum. Ben yaşama ne verdim ki, ne bekliyorum!

   Tekrar yapıyorum, ne zaman unutmaya yaklaşsam vicdanım hatırlatıyor. Unutmak da asla istemiyorum. Başlıyor, bitiyor gibi duruyor ama hiçbir şey unutulmuyor! Her bitiş, hatırlamanın başlangıcı olarak karşımıza çıkıyor. Ve aklımıza değil, vicdanımızı bağdaş kuruyor.

   "Ve hayatta kalacak olanlarla ölecek olanlar birbirlerine öyle yoğun bir sevgiyle sarılıyorlar ki işte o anda hayatla ölüm arasındaki o kesintisiz akışı görüyorum. Hayat, ölümü alnından öpüyor… Ölüm, hem gururlu, hem baş eğmez, hem de küçük bir çocuk gibi utangaç ve masum…"

   Okuduğunu umarak Cezmi Ersöz(Ağabey), sana kucak dolusu selamlar iletiyorum...