Hayatın Tazeleneceği, Eskimesinden Belli Değil mi?

   Zülfü Livaneli'ni dinlerken, ağzından dökülmüştü o çingene şarkısının sözleri:

   "Orada bekle köprü, geçip gelmese de yar, umudum hep var..."

   O zamana dek duymamıştım. Üzerinde durup düşünülecek türden bir kelamdı.

   Düşünsenize geçmişimizden bugüne dek ne köprüler kurmuş, ne köprüleri yıkıp atmıştık... En önemlisi de her seferinde yeniden başlayabildik ama!

   Kimi zaman özgürlüğümüz adına, kimi zaman duygusal, kimi zaman hukuksal. Ne olursa olsun hep umutla var ettik köprüleri. Fakat yıkarken, düşünmeden, ahmakça, zavallıca yıktık! Umudun yarattığı köprüler, bu denli yıkıma müstahak mıydı? Elbette hayır! Ama bir köprüyü yıkarken, diğer köprüleri oluşturmaya başladığımızın da çoğu zaman farkında değildik. İçimizdeki umut, büyüklüğü ne olursa olsun, yaşamamıza dair avuntuyu hep sıcak tutmamızı sağlamıştır. Köprülerimiz umutlarımıza, umutlarımız köprülerimize sarılarak var olmuştur. Köprü yıkıldığında, umut asla yıkılmamıştır. Yıkılamaz da!

   Resmi yazıtlarda cezası olmayan en büyük suçtur, umutsuzluğa kapılmak! Her olaydan, her yenilgiden, her cinnet anından umut türetmek, devşirmek zorundayız... Çünkü yaşamın o anlatılamaz hazzı tam da burada. Bitti dediğimiz yerden başlayabilmekte... Yaşadım diyebilmek için en dibi görmek gerekiyor. Batmadan çıkamazsın, gitmeden gelemezsin, yenilmeden yenemezsin. Bu zıtlıkların, tezatlıkların dengesinde yaşam... Umut göğüs kafesimizde değil, aklımızda hiç değil. Umut büsbütün vücudumuzun kendisi. Yaşamımızın özeti. Varoluşumuzun simgesi. Köprülerimiz daima umuda olduğu sürece, belki köprüler yıkılır ama bizi hiçbir şey yıkamaz.