Kimin Başbakanı?

   Sizin de dikkatinizi çekmiştir.

   Sayın Başbakan, cenaze törenlerinden, nikâh davetlerine kadar belirli bir zümrenin davetlerine katılıyor ve orada demokratik katılımcılığını ortaya koyuyor.

   Örneğin;

   -İstanbul Büyükşehir Belediyesi Başkanlığı döneminden Özel Kalem Müdürü arkadaşının babasının cenaze törenine katılan Başbakan, Türk Sinemasına son elli yılına damgasını vuran Ömer Lütfi Akad’ın cenazesine katılmayı aklından geçirmez.

   -AK Parti Sakarya Milletvekili Şaban Dişli'nin kızının nikahına katılıp şahitlik yapan Başbakan, Aksaray’da 11.11.2011'i nikâh tarihi olarak belirleyen 20 çift vatandaşın nikahına katılmayı aklının ucundan dahi geçirmez.

   -İbrahim Tatlıses’i hastanede ziyaret eden Başbakan, bıçaklı saldırı sonucu yaralanan Bedri Baykam’ı ziyaret etmekten imtina eder.

   -Her bayram ziyaretini memleketi Rize’de geçiren Başbakan, bir bayramını da Diyarbakır halkıyla birlikte geçirmeyi düşünmez.

   -Kayseri’yi Konya’yı yatırım cennetine çeviren Başbakan, İzmir’e yatırım yapmaktan sakınır.

   -Necip Fazıl’dan şiir okuyan Başbakan, Nazım Hikmet ve Ahmed Arif’ten şiir okumaktan kaçınır.

   -Libya ve Suriye’deki muhaliflere kucak açan Başbakan, Türkiye’deki muhalifleri içeri attırmakla meşgul olur.

   -“Liboş”luk kelimesinin Türkiye’de Literatüre girmesine vesile olan Mehmet Barlas’ın yanağını okşamasına izin veren Başbakan, Nedim Şener gibi gazetecilerin yargılanmadan suçlu ilan edilmesine katkı koyar.

   -Yargılanma süreçleri devam eden CHP’li Belediyeleri suçlu ilan eden Başbakan, AKP’li Kayseri Belediyesini temize çıkarmakla uğraşır.

   -Dersim’de Katliam yaşandığını söyleyen Başbakan, Sivas Madımak katliamını görmezlikten gelmeyi marifet sayar.

   -Adana’da yolsuzluk yapıldığını söyleyen Başbakan, Deniz Fenerinin yanından dahi geçmez.

   -Türban veya Dinsel içerikli eylemlere göz yuman Başbakan, hak arayışına giren karşı düşüncede ki eylemcileri “Terörist” veya “Başkaldıran” olarak hedef gösterir.

   -Aleyhte karar veren yargıyı taraflı davranmakla itham eden Başbakan, lehte karar veren yargıyı da kahraman ilan eder.

   -Cumhuriyet, Sözcü gibi gazetelere yasak koyan Başbakan, Yeni Şafak ve Zaman gazetesini baş tacı eder.

   -Yandaş Medyanın yargısız infazlarını öven Başbakan, kendisini eleştiren gazeteleri baskı altına almaktan sakınmaz.

   -Partisinin içerisinde sesini yükseltenleri alaşağı eden Başbakan, başka partilerin içerisinde yapılan aynı tür işlemleri ise anti demokrat hareket olarak ilan eder.

   -Obama ile görüşmek için 12 saatlik yolculuğu göze alan Başbakan, burnunun dibindeki siyasi partilerle bir araya gelmeyi reddeder.

   Şimdi bunları okuduktan sonra ister istemez aklımıza hep o soru geliyor:

   Başbakan ama Kimin Başbakanı?

   Kendisinin ısrarla iddia ettiği gibi elbette 75 Milyon kişinin değil. Örneklendirmeleri ele alırsak %50 sonucu burada da karşımıza çıkıyor.

Kim bu %50?

   Büyük bir çoğunluğunun hali vakti yerinde, kendi yep yeşil sermayesini kendi arasında “al gülüm-ver gülüm” düzenininde kurmuş bir kesim.

   Peki geriye kalan %50?

   Onlar da yukarıda örneklendirmelerini yaptığım ötekiler sınıfına giren kesimden oluşandır.

   Kimler mi?

   AKP’li olmayanlar…

   Ortaya çıkan sonuç; %50'si Mutlu, %50'si Tedirgin olan bir Türkiye...

   Bu saptamayı biz görüyorsak, herkesin Başbakanı olamayan Başbakan mutlaka daha iyi görüyordur.

   Yapılması gereken?

   Öteki %50'yi de eşit görmek haklarını, hukuklarını korumaktır.

   Aksi halde dokuz yıl da olduğu gibi, %50'nin Başbakanı olmaktan öteye gidemeyen bir Başbakan olarak tarihte yerini alacaktır.

Önemli Not :

   Güzelbahçe'de CHP ve AKP içerisinde yaşanan önemli hareketlenmeler var. Bilgiler birikiyor. Önümüzdeki yazımın konusu bu olacak. Şimdiden söyleyeyim...